It is a truth universally acknowledged, that a recently graduated teacher in possession of a good dose of motivation, must be in want of stable job. Jammer genoeg is de kans op een vaste job als leerkracht in Vlaanderen erg klein. Als student fantaseer ik vaak over mijn toekomst. Het geeft me moed dat de moeilijkheden die je als student hebt maar tijdelijk zijn. Op een dag zal ik mijn felbegeerde diploma in mijn handen hebben en dan staat de wereld voor me open. Dat is het moment waar je als jongere, als student, al die jaren naartoe hebt gewerkt. Je hebt jouw plaatsje in de maatschappij nu op papier staan. Je weet min of meer waar je thuishoort. In mijn toekomstdromen zie ik mezelf als een gemotiveerde leerkracht, die ondanks de vele administratieve rottaakjes toch met hart en ziel voor de klas staat. Ja, ook voor die leerlingen die het lesgeven tot een uitdaging maken. Misschien zelfs speciaal voor hen. In mijn toekomstdromen heb ik een school gevonden waar ik me goed voel. Ik loop de leraarskamer binnen en ik zie mijn collega’s, die elk hun eigen kwaliteiten hebben en waar ik stuk voor stuk een goede band mee heb. In mijn toekomstdromen weet ik ook zeker dat ik het volgende schooljaar terug op mijn plekje zal terechtkomen. Mijn tweede thuis, dat zal mijn school zijn.

Er is niets hopeloos aan dromen hebben. Er is niets kinderachtigs of naïefs aan. Als je een beetje ambitie hebt, zet je een droom om in een tastbaar doel. Ik begin bij de lerarenopleiding, ik probeer voor elk opleidingsonderdeel het beste uit mezelf te halen. Ook die waar ik wat minder goed in ben. Mijn ambitie groeit verder tijdens de stages. Ik wil in elke school een goede indruk achterlaten, in de hoop dat ik ooit in deze school definitief zal lesgeven. De laatste maanden word ik echter steeds vaker wakker geschud, tegen mijn wil in. Nieuwsberichten en lezersbrieven over de vaste benoeming duiken steeds weer op. Goh, denk ik, die vaste benoeming, dat was toch net iets dat het onderwijs aantrekkelijk maakte? Ik lees ze allemaal. Woord voor woord, en mijn ambitie zakt in elkaar als een bibberend kaartenhuisje. Ik weet nu dat een vaste benoeming heel erg moeilijk te krijgen is. Ik weet nu dat er jonge leerkrachten zijn die hard werken om in eenzelfde scholengroep aan het werk te mogen blijven, in de hoop dat ze na drie jaar een tijdelijke aanstelling van doorlopende duur vast krijgen. En dat is dan nog maar een klein opstapje naar de echte vaste benoeming.

Mijn dromen wankelen bij het lezen van deze ingewikkelde procedures en mijn dromen breken bij het lezen van de getuigenissen van zoveel leerkrachten voor mij. Net wanneer ze voor een tijdelijke aanstelling van doorlopende duur in aanmerking zouden komen, worden ze weggestuurd Zonder reden, want dat hoeft zelfs niet. Nog niet zo lang geleden verscheen in de media dat een heel aantal scholen geen vaste benoemingen meer willen geven. Dus daar gaan ze dan. Interim na interim, steeds opnieuw en opnieuw. Jouw plek vullen ze toch wel op met een andere starter, die de hele cyclus opnieuw doorloopt. Er is geen sprake meer van werkzekerheid in het onderwijs. Jonge leerkrachten weten vaak niet of ze de volgende maand wel werk zullen hebben. Of ze wel een inkomen zullen hebben. Probeer zo maar eens een gezin te stichten. Nog zo’n toekomstdroom van mij die dreigt in het water te vallen.

Het verhaal wordt nog gekker als je weet dat er zogezegd een lerarentekort is. Dan vraag ik me toch af waar dat tekort zich precies bevindt. Er is geen plaats voor ons, of misschien beter gezegd: er is geen geld voor ons. De Vlaamse minister van Onderwijs, Hilde Crevits, wil het beroep van de leraar aantrekkelijker maken. Ironisch vind ik dat, want tot nog toe is de minister daar helemaal niet in geslaagd. Integendeel, het probleem wordt alleen maar erger. Zo moeten leerkrachten sinds kort een uur extra presteren voor hetzelfde loon. Ondertussen verlaten steeds meer jonge, talentvolle leerkrachten het onderwijs. Ik kan ze niet langer ongelijk geven. Het ziet er niet bepaald rooskleurig uit voor ons.

En toch … toch blijf ik koppig vasthouden aan dat diploma dat steeds dichter bij komt. Mijn ticket naar de echte wereld. Er moet toch een manier zijn waardoor we een kans krijgen. Er moet een verandering komen zodat we onze talenten kunnen gebruiken. Zeg me dat ik mijn toekomst niet enkel gedroomd heb. Zeg me dat ik deze opleiding niet voor niets heb gedaan. Alsjeblieft, zeg me dat ik de leerkracht van mijn dromen zal zijn.

Kim Steensels